109

یادم نمیاد از کی نماز میخونم

دقیقا یادم نمیاد چی شد که نماز خون شدم و سعی کردم همیشه نمازارو بخونم

ولی یادمه توی یه دوره ای خییییلی سر وقت میخوندم

اذان میگفتن من جانمازم پهن بود

کلا یه دوره ای خیلی از خودم رضایت داشتم

از خدا هم همینطور

یه جورایی احساس خوبی داشتم و اون احساس خوب رو با نماز نشون میدادم

کم کم ورق برمیگشت

اتفاقایی میفتاد که بعضیاشون باعث میشد خیلی بیشتر از قبل دلم حرف زدن با خدا رو بخواد

بعضیاشونم باعث میشد قهر کنم و بگم من حرفی ندارم.هرکاری دوس داری میکنی دیگ!

چند وقت پیش توی یه جریاناتی

اینقد آشفته و عصبی بودم که نماز نمیخوندم

به جرات میتونم بگم از وقتایی که فقط از سر تکلیف تند تند کلمه های عربی و میگم و بعدشم عذاب وجدان میگیرم حالم بدتر بود

اون موقع ها حداقل خیالم راحت بود که خوندم.هرچند غلط

ولی وقتی نماز نمیخوندم....

تمام روزم درگیر نماز بود

یعنی کل روز راجع به این فکر میکردم که امروزم نمیخونم

 همیشه هم فکر میکردم باید یه کاری کنم که سرم گرم بشه و نخونم

اتفاقا هم هرروز صدای اذان و از بغل گوشم می شنیدم برخلاف همیشه

خلاصه که مثلا قهر بودم باهاش

ولی همش ذهنم درگیر بود که چیکار کنم؟به روی خودم نیارم!

یه روز به صورت اتفاقی برحسب عادت دوباره شروع کردم به نماز خوندن

و الان مثل سابق شدم

اصلا سروقت نمیخونم

گاهی خیلی تند میخونم

گاهی خیلی آروم میخونم

گاهی وسطش یهویی سکوت میکنم و دلم میخواد حرفهای خودمو بگم

گاهی هم با یه فکر درگیر و با یه ذهن پرت نمیفهمم چجوری تموم میشه

ولی حالم خوبه!

حداقل تمام مدت تو ذهنم با خودم درحال کشمکش نیستم

و یه آرامش نسبی ای دارم

و حالا به یه نتیجه ای رسیدم

ترک نماز برای کسایی که نماز میخونن

خییییییلی سختتر از کسایی هستش

که از اول هیچوقت خودشون رو درگیر نکردن

یجورایی با ذهن و روح آدم عجین میشه.

+پ.ن.من اصلا آدم معتقدی نیستم.خیلی جاها اصلا به خواست خدا توجه نمیکنم

خیلی جاها هم اصلا به روی خودم نمیارم که میدونم گناهه

و معتقدم انسان بودن و خوش اخلاق بودن

خیلی مهمتر از نمازخون بودن و مومن بودنه!