81 :: تو نیستی که ببینی

81

پنجشنبه, ۳ دی ۱۳۹۴، ۱۱:۱۱ ب.ظ

من همیشه از هارمونی رنگها لذت میبرم

به شرطی که رنگها متناسب با هم و بیشتر از دو سه رنگ نباشن

مثلا خیلی وقتا وقتی مجریای تلویزیون رو می بینم حالم بد میشه

مخصوصا اون خانمهای محجبه ای که روسری جیغ سرشون میکنن و ساق دستشونو با رنگ روسریشون ست میکنن!!!!

بنظرمن حتی چادر پوشیدن هم باید با ترکیب رنگ باشه

ولی نه به این صورت که بیشتر جلب توجه کنه

در واقع کسی چادر میپوشه که نخواد کسی بهش توجه کنه

بعضی از مجری ها هم 6 رنگ توی سر تا پاشون پیدا میشه

مقنعه ی زرد

روش یه شال بنفش و رنگ رنگی سرشونه

مانتوی قرمز

شلوار قهوه ای و

....

و از نظر من زشت زشت زشت

خودم همیشه توی لباس پوشیدن

دوست دارم نهایتا سه رنگ داشته باشم

که رنگ سوم هم حتما و بدون شک مشکیه

بیشتر وقتا هم سعی میکنم از رنگ مشکی با یه رنگ دیگه استفاده کنم

این قضیه حتی توی لاک زدن و آرایش کردنمم هست

مثلا هیچوقت بیشتر از خط چشم مشکی و رژ قرمز یا دو رنگ دیگ که بهم بیان

از رنگهای دیگه ای توی آرایشم استفاده نمیکنم

مثلا هیچوقت نمیتونم هرکدوم از ناخنام و یه رنگ لاک بزنم

خلاصه که همیشه سعی میکنم از رنگهای خیلی کمی استفاده کنم

و حتما حتما رنگها بهم بیان

و خب این قضیه گاهی خیلی بده

چون الان مدت خییییلی زیادیه یه دامن کرم قهوه ای برای خودم دوختم

ولی چون بلوز قهوه ای یا کرم ندارم نپوشیدم!

امشبم همش کاسه ی چه کنم چه کنم دستم بود که نهایتا باید برای یه دامن کوتاهی که شاید فقط دو بار بپوشمش برم یه بلوز خیلی خوشگل بخرم!

خیلییییی غم انگیزه!

۰ ۹۴/۱۰/۰۳

sami ra

۰۳ دی ۹۴ ، ۲۳:۲۲

amir

زندگی یعنی رنگ!

بچه که بودم هر لباسی را که دوست داشتم می پوشیدم و کسی هم نمی گفت بچه این رنگ زشته! وقتی می رفتیم لباس بخریم هر رنگی را که دوست داشتم نشان می دادم و کسی نمی گفت این رنگ جلفه! اگر عمه ام برایم پلیور می بافت به این فکر نمی کرد که چون پسر هستم حتما باید رنگ تیره بپوشم… می رفت شادترین رنگ های کاموا را انتخاب می کرد و میل های بافتنی اش را در دست می گرفت و بافتن را آغاز می کرد: یکی از رو.. یکی از زیر… سر یک هفته من در حالی که پلیور را بر تن داشتم توی کوچه بازی می کردم و کسی هم چپ چپ نگاه نمی کرد که چرا لباسم زرد و قرمز است. با دوستانم که فرقی نداشت دختر هستند یا پسر دست همدیگر را می گرفتیم و توی مدرسه یا کوچه، عمو زنجیرباف بازی می کردیم و گاهی هم سرخپوست می شدیم و با تیر و کمان پلاستیکی به جان هم می افتادیم! شاید پولدار نبودیم که هر چیزی را که دوست داشتیم بخریم ولی در عوض شاد بودیم زیرا همه جا پر بود از رنگ و زیبایی… حتا همان کوچه ی بن بستی که در آن خانه داشتیم دیوارهایش با خرده شیشه های رنگی تزیین شده بود که وقتی نور خورشید به آنها می خورد برق می زد و دل ما را با خودش می برد!

پسرها سیاه می پوشند و فکر می کنند خوش تیپ تر می شوند… هنوز مادرانی که روزی آرزوی پوشیدن لباس های رنگی داشته اند دخترهای شان را از پوشیدن لباس های رنگی منع می کنند و پدرانی که روزی کتک می خوردند تا بتوانند آخرین مدل شلوار جین را بپوشند پسرهای شان را مسخره می کنند و آنها را قرتی می نامند.

نمی دانم چه بر سر نسل من آمده است ولی می دانم هر چه که بوده نباید تو هم گرفتارش شوی… می دانم این حق تو است که بتوانی از رنگ ها لذت ببری زیرا اگر رنگ ها نبودند زندگی نیز نبود… اگر رنگ ها نبودند قناری ای نبود، پروانه ای نبود، گلی نبود… چه می گویم… اگر رنگ ها نبودند امیدی نبود!

اکنون درشهری هستم و به مردمی خیره شده ام که هیچ کدام سیاه بر تن ندارند! زن و مرد، دختر و پسر، پیرزن و پیرمرد سرشار از رنگ هستند. شاید زندگی شان سخت باشد، شاید فقیر باشند، ولی معجزه ی رنگ ها را می شناسند و می دانند رنگ یعنی زندگی… و می دانند می خواهند زنده باشند نه یک مرده ی متحرک! امشب جشن هم دارند… جشنی که مهمانی رنگ ها است: آتش بازی! امشب به مهمانی شان خواهم رفت تا در کنار آن ها با منفجر شدن هر گلوله رنگی آتش در آسمان در کنارشان فریاد بزنم: من هم زنده هستم… من هم رنگ ها را دوست دارم!