2 سال پیش
بد ترین روزای زندگیم توی این روزا رقم خورد
برای اولین بار توی زندگیم
مرگ عزیز رو حس میکردم
تا قبل از اون
وقتی میگفتن فلانی فوت شده
برام خیلی بی معنی و پوچ بود
ولی از دو سال پیش
کاملا درک میکنم که وقتی میگن کسی فوت شده یعنی چی!
مامان بزرگ یه ماهی میشد که بیمارستان بستری بود
حال چندان خوشی نداشت و تمام مدت آی سی یو بود
هروقت میرفتی ملاقات به زور از پشت شیشه ها می دیدیش که خوابه
یه هفته بود که بخاطر امتحانام نتونستم برم
پنج شنبه بود که بالاخره رفتم پیشش
بازم از پشت شیشه نگاش میکردم
هرکی میرفت داخل میگفت خوابه میگفت هرچی صداش میکنه جواب نمیده
هنوز یه ربع به پایان زمان ملاقات رسیده بود که از بابام پرسیدم اگه تو نمیری من برم تو
بابا و عموهامم چون تازه دیده بودنش و دلش و نداشتن گفتن نمیرن و من رفتم داخل
صداش میکردم و پلکاش میلرزید
ولی نمیتونست چشماشو باز کنه
یکم پیشش موندم و اومدم بیرون
شب ساعت ده بود که خبر دادن فوت شده
اونقدر شوکه بودم که اصلا نمیفهمیدم ینی چی!
تمام تنش و سوراخ سوراخ کرده بودن
از بیمارستان و دکتر و پرستاراش متنفر شدم
مامان جون برای من خیلی عزیز بود
اون وقتایی که حالش خوب بود
وقتی مرفتیم خونشون
یه قلیون زیر لبش بود و همینطور که قلیون میکشید
بهت نگاه میکرد
هیچوقت ندیدم که با کلمه ی محبت آمیزی با کسی صحبت کنه
نهایت محبتش ننه جان گفتنش بود
ولی همه عاشقش بودن
به همه چیز توجه میکرد
حتی توی اون دوران مریضیش حواسش به همه چیز بود
حتی به گوشواره ی جدیدی که من خریده بودم
شبا که میرفتیم خونشون
عمه م میگفت سمیرا خوب کردی اومدی
نمیذاره دست به موهاش بزنیم
از بعدازظهرم میگه سمیرا نمیاد؟فقط اون خوب موهامو میبافه
با اینکه سه سال آخر عمرش خیلی مریض بود
ولی هیچوقت نشد که کسی رو نشناسه
هروقت میرفتی باید باهاش روبوسی میکردی
حتی اگر در بدترین شرایط بود
همیشه هم وقتی بهش میگفتم خوبی مامان جون؟
میگف الحمدلله ننه جان
دلم براش تنگ شده
دلم براش خییییییلی تنگ شده
